Λίγη υπομονή ακόμη. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε. Οι επόμενες μέρες θα μας πουν πολλά για το αν μπορούν κάποια από τα μέτρα να ελαφρυνθούν, αλλά πάντα με προσοχή προς τον εαυτό και τους γύρω μας. Ας είναι όλη αυτή η εμπειρία μια διδαχή για όλους μας για ένα καλύτερο αύριο. Για ένα αύριο όπου κανείς δεν θα μένει πίσω.

Ας αναλογιστούμε λίγο την κατάσταση “lockdown”.
Για εμάς είναι κάποιες μέρες. Για κάποιους, όμως, είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, εάν όχι όλη τους η ζωή. Μιλάω για ανθρώπους έγκλειστους σε ιδρυματικά περιβάλλοντα, ορφανά παιδιά, ανάπηρους και ηλικιωμένους συμπολίτες μας. Σε καιρούς πανδημίας, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δεινή για αυτούς.

Η ιδρυματοποίηση σε οποιανδήποτε μορφή πρέπει να καταργηθεί, γιατί μόνο τότε επιτυγχάνεται ουσιαστική ένταξη και το «κανείς δεν μένει πίσω», αλλά πάντα με τις κατάλληλες υποδομές για μια κοινωνία που δεν θα είναι εκδικητική, φοβική, μισαναπηρική ή ακόμα και μισάνθρωπη. Η πρόωρη πρόληψη και προστασία, αλληλεγγύη και συνεργασία, μα πάνω απ’ όλα η ευθύνη ήταν τα κλειδιά με τα οποία η Ελλάδα κατόρθωσε να μπει στο βάθρο της επιτυχούς αντιμετώπισης της πανδημίας.

Όπως είπε ο Σωτήρης Τσιόδρας: «Πάμε βήμα-βήμα στο άνοιγμα, όπως πήγαμε και στο κλείσιμο». Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε, διότι «το παραμικρό λάθος μπορεί να μας οδηγήσει εβδομάδες πίσω» και η ευθύνη «εμείς μονάχοι να σώσουμε τον κόσμο» είναι βαριά.