Η κρίση που προκαλεί η πανδημία του COVID-19 είναι πολυδιάσταση, υπερβαίνοντας κατά πολύ την υγειονομική κρίση. Ο χλευασμός της δύναμης του εθελοντισμού και της έκκλησης για εθελοντές ή για κοινωνική ευθύνη σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο είναι μία ισχυρής δόνησης ένδειξη αυτής της αλήθειας.
Ο ιός τρέχει με έναν ρυθμό που δεν επιτρέπεται σε κανένα οργανωμένο κράτος να προετοιμαστεί, να προβλέψει, να σχεδιάσει, να υλοποιήσει, να διασφαλίσει πριν προβεί σε κάποιον απαραίτητο για τη δημόσια υγεία περιορισμό- κι αυτό το βλέπουμε παγκόσμια. Όχι λόγω κωλυσιεργίας ή έλλειψης οικονομικών πόρων αλλά γιατί πραγματικά κανείς, σε καμιά γωνιά αυτού του πλανήτη δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτό που ερχόταν.

Γι’ αυτό οι οδηγίες και διευκολύνσεις έπονται χρονικά των σκληρών μέτρων και δεν προϋπάρχουν. Φυσικά και ο κρατικός μηχανισμός κάθε έθνους έχει το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης και πρέπει να δουλεύει νυχθημερόν για να βγούμε νικητές. Όμως, ως απλοί πολίτες, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να βοηθάμε ο καθένας με τον τρόπο του τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας.

Μπορεί ο ειδικός παιδαγωγός να κάνει μια βιντεοκλήση σε έναν μαθητή του και να τον απασχολήσει κατά το δυνατόν δημιουργικά για να γίνει η καθημερινότητα του μαθητή αλλά και τον γονιών του καλύτερη.
Μπορεί ο αστυνομικός να κρίνει για ποιον άνθρωπο με ψυχικό νόσημα που φέρει την κατάλληλη βεβαίωση, η βόλτα δεν είναι περιττή μετακίνηση αλλά πιο απαραίτητη κι από το οξυγόνο.
Μπορείς εσύ να κάνεις τα ψώνια του ευπαθή σου γείτονα.
Μπορείς να δώσεις αίμα.

Δεν χρειάζονται κρατικές οδηγίες ή νομοθεσία γι’ αυτά. Υπάρχουν ήδη πολλές εθελοντικές ομάδες που δημιουργήθηκαν από ιδιωτική ή κρατική πρωτοβουλία, όπου μπορείς να δηλώσεις τη διαθεσιμότητα σου. Ακόμη όμως κι αν καμιά δεν είναι του γούστου σου, μπορείς να δημιουργήσεις μια νέα ή απλά να βοηθάς προσωπικά όπου μπορείς.

Η πράξη σου αυτή, όποια κι αν είναι, θα είναι μία πράξη που ως μόνο αποδέκτη θα βρει το συνάνθρωπο, «γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος».*
Βάλε μόνο αυτή τη σκέψη στο μυαλό σου: #Συλλογικά θα νικήσουμε.


*Απόσπασμα από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη.